Christophe Wils: Hoe ik klaroener werd

Dank zij een vriend, die destijds van sinds zijn jeugdjaren bij de jeugdbrandweer was en toen de cursus brandweerman volgde, kreeg ik ook wel zin om mij vacant te stellen als kandidaat-vrijwillig brandweerman. Ik mocht eens mee op oefening om te zien hoe het brandweerleven er als vrijwilliger aan toe ging. Al snel had ik de smaak te pakken.

In die tijd was ik ook nog actief lid van Scouting Ieper. Het sociale aspect en engagement was als leider van de scouts iets wat me lag en ook dit kon ik terugvinden binnen het brandweergebeuren.

Ik slaagde in de cursus stagiair brandweerman en ging mijn brandweercarrière als vrijwilliger van start. Op 20-jarige leeftijd trad ik effectief in dienst bij de Ierperse brandweer. Ik had op voorhand nooit durven zeggen dat “brandweer” voor mij zoveel zou betekenen in mijn leven. Ik was er iedere dag op één of andere manier mee bezig en volgde er nog heel wat opleidingen. Dit omdat het nemen en krijgen van verantwoordelijkheid me ook wel sterk aansprak.

Zoals iedere brandweerman wist ik dat enkele vrijwilligers zich iedere avond vrij maken om de Last Post te blazen het was min of meer een gekend feit zonder meer. Enkele jaren terug ging mijn goede vriend Jan Callemein van start als klaroener. Tijdens onze wekelijkse fietsrit en ook op andere momenten vertelde hij me veel over het Last Post gebeuren.

Iets wat voor mij, als Ieperling en het bestaan af wetend van de Last Post, niet meer dan een gekend feit was zonder meer. Het werd plots een heel ander fenomeen. Zelf ging ik enkele keren kijken, wat tot grote schande in feite nooit eerder gebeurd was.

Ik besefte ten volle dat dit eigenlijk het minste is wat we kunnen terugdoen voor al die mannen, vooral jonge mannen en vaak ook vaders van jonge kinderen voor ons destijds gedaan hebben. Het was iets dat steeds in mijn hoofd bleef spelen, het boeide me op één of andere manier en tussen de regels in gaf ik aan Jan ook wel te kennen dat het me kon boeien.

Toen ik bijna een jaar terug plots de vraag kreeg of dit me nog steeds aansprak, twijfelde ik geen seconde. Alleen het thuisfront overtuigen, dat was een paar andere mouwen! Uiteindelijk kregen we alles op een rij. Op een “doordeweekse Last Post” ging ik langs om de zegen van de chefklaroener, Antoon Verschoot himself te krijgen alvorens me te laten voorstellen aan het comité. Antoon is al 57 jaar lang een gevestigde waarde onder de klaroeners. Hij kende nog de tijd dat ze alleen of met twee de Last Post bliezen onder een soms ‘’lege poort”, dag in dag uit zijn ze het blijven doen; “respect” is volgens mij hier het gepaste woord!

De aftrap was gegeven, al snel volgde een ontmoeting met voorzitter Benoit Mottrie en na een bezoek ten huize, samen met Antoon, Jan en Jackie kreeg ik mijn klaroen, en alle nodige ceremoniële accessoires.

Nu begon het echte werk pas: oefenen, oefenen en oefenen tot de adem op was of de lippen gewoon slap geblazen waren. Na veel geduld van mijn goede vriend en buur Jan was ik eindelijk klaar om onder het oog en vooral het oor van “de chef” de Last Post en de Reveille te blazen. Ik kreeg van hem de goedkeuring om mijn eerste Last Post te blazen onder de Menenpoort.

Velen die mij goed kennen hadden al me al gezegd: “als jij iedere avond op tijd aan de Menenpoort zult staan dan zal het zeker sneeuwen!”. En ja, effectief de eerste dag dat ik er stond sneeuwde het! Op 1 december 2010 blies ik mijn eerste noten onder de Menenpoort bij winterlandschap.

Tot op heden een keuze die ik meer en meer koester. Als klaroeners vormen we een hechte groep en zijn we los van het ceremoniële een stel goede vrienden die een hechte band hebben met elkaar.

Veel mensen die we ontmoeten hebben elk hun eigen verhaal. Zij geven ons aan dat ze veel respect hebben voor ons, hoewel wij in feite veel respect moeten hebben voor hen en zeker hun familieleden die er voor ons kwamen strijden.

Ook al is het misschien de “zoveelste Last Post” voor zover ik dat al mag zeggen, het blijft me telkens opnieuw aangrijpen en zeker bij die bijzondere plechtigheden met ondermeer pipers; dit gaat gewoon door merg en been!

Of course ” We will remember them”!