Begrafenis Antoon Verschoot: Rouwrede Burgemeester Jan Durnez

Amper 10 maanden geleden, op 18 april 2016, mochten wij Toon Verschoot opnemen in de memorabele rij van de Ieperse ereburgers. Toen hebben de Ieperlingen Toon teder en dankbaar in de armen genomen en hem in de galerij der groten geplaatst. Zelden of nooit was een ereburgerschap zo sterk aan iemand gegund. Vanaf het moment dat hij definitief de klaroen aan de kant had gezet, werd ‘Toontje’, zoals hij met tederheid door de Ieperling werd genoemd, in de pers, in de sociale media en in persoonlijke gesprekken om zijn doorzetting en trouw geprezen.

Overal weerklonk de roep om hem te onderscheiden voor een uitzonderlijke prestatie: 61 jaar lang was Toon beschikbaar voor de Last Postplechtigheid en zijn hele tijdsindeling was afgestemd op de plechtigheid onder de Menenpoort. De gemeenteraad was dan ook unaniem in haar beslissing en na de stemming ondersteunde een hartelijk applaus de keuze. Nog scherp staat op ons netvlies hoe Toontje genoot van deze onderscheiding, hoe hij dankbaar was en enthousiast de prijs in ontvangst nam.

Vandaag zijn de bewoners van onze stad even unaniem in hun verdriet. We hadden onze 10de ereburger graag nog heel lang bij ons gehad. Ondanks zijn gevorderde leeftijd was hij tot zijn laatste dag een voorbeeld van schalksheid, optimisme en dankbaarheid. Een bezoekje bij hem was steeds een verademing en een bad van levensvreugde. Zo is hij altijd geweest en daarom had hij niets anders dan vrienden.

Hoe velen zouden er niet met hem op de foto hebben gestaan na de sonnerie onder de Menenpoort, hoe velen zouden er niet een glaasje met hem genuttigd hebben en gretig naar zijn guitige uitlatingen geluisterd? We zullen het nooit weten, maar de verslagenheid, wanneer zijn plotse overlijden op radio, tv, pers en sociale media werd omgeroepen, toonde wel aan hoezeer hij geliefd was.

Ondanks het feit dat Toon onder het monument van de Menenpoort zélf een monument van trouw, liefde en volharding was geworden, is hij steeds zichzelf gebleven, die volkse, schalkse man, die vroeger in zoveel huiskamers welkom was toen hij langskwam voor de ziekenkas en nooit zijn eenvoud en nederigheid heeft verloren. Hij liep er niet mee te koop, maar achter die goedlachsheid zat een gevoelige, kunstzinnige persoon, die zijn artistieke creativiteit kon uitleven in de kunstgroepen Hemian en Anton-Art, die naar hem werden genoemd. Ook het Sint-Niklaasmannenkoor mocht jarenlang de vruchten plukken van zijn krachtige stem.

Vandaag nemen wij afscheid van deze verdienstelijke, lieve man, en we zijn niet alleen. Niet alleen de Ieperlingen rouwen, maar in het hele land en ook in het buitenland -zelfs ‘down under’- wordt getreurd omdat Toon er niet meer is. Maar vooral voor hen, die hem het dichtst nabij zijn, is het afscheid moeilijk om dragen. Vandaag willen wij een troost en steun zijn voor zijn echtgenote Suzanne, zijn dochters Trees, Tine en Liesbeth, de schoonkinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, die een ingoede vader en opa verliezen.

Het mag hen -en ook ons allen- een troost zijn dat Toon Verschoot altijd zal herinnerd worden als een uitzonderlijk man, een trouwe klaroener en een fijne ereburger van onze stad. Maar vooral: een ongekunstelde, lieve mensenvriend.